哀江南赋序

哀江南赋序原文：

惭哀颜栀黄。听盐声鹊外，蜜语蜂旁。犹记揉云梨梦，腻脂莼乡。欹宝瑟，如人长。凤城南、秋衾宵凉。恨卸朵鬟花，凝冰泪酒，轻别踏摇娘。嗟飘泊，浮江湘。赠回文锦字，少年疏狂。谁遣蕉抽心卷，藕连丝量。悲弱絮，怀猗桑。问空梁、燕泥存亡。误石上三生，吴宫屧廊春草香。
新封大国钜鹿主，钜鹿为谁大家女。
湖边倒树玉为槎，树底茆檐路半斜。饥鹤翅寒飞不去，伴人閒立看梅花。
行路难，归去来！
□府清秋易地开，天移明月过苏台。行装拍塞惟诗卷，祖帐殷勤付酒杯。才大便应黄阁去，政繁须待绣衣来。悬知别后相思处，极目长空雁影回。
黄山山上多怪松，半生石笋半芙蓉。芙蓉石笋亦松变，有一不变为卧龙。龙本无形以神化，真形往往与松同。龙之隐者但高卧，人不见龙见髯翁。髯翁鳞甲多怒决，柯如苍铜枝屈铁。引根十丈始作干，干虽千年似萌蘖。霹雳横将偃盖倾，蛟螭争向轮囷结。夜光有火出空心，日炙多膏流断节。一枝一干一尺蠖，求信且复依岩穴。山僧写图贻我看，王子作歌含凄咽。尺寸得空自盘攫，纵横穿土苦羁绁。峨峨千尺乃无势，幸因奇丑免摧折。五鬣短短少波涛，声似风雷畜未泄。苦心爱此一树怪，自少摩挲至大耋。蹒跚尚有尊足存，支离乃是鬼神设。臃肿何须规矩中，斧柯且喜薪蒸绝。虽然久垫非泥蟠，撑出丹崖作遗孑。石破天惊自小时，后凋凭尔存孤蘖。本是轩皇昔所种，平泽至今乍明灭。当年且战且学仙，霜根留得玄黄血。灌溉颇用朱砂泉，滋润微凝太古雪。浮丘无力治拘挛，容成有意引寥泬。黄山诸松此最古，儿孙万万丹台列。卧者天渊自高深，立者栋梁久颠蹶。君指此松为予寿，意在不材能蹩躠。蝼蚁频容蚀茯苓，藤萝一任为瓜瓞。松黄落地成古苔，松子满天低可缀。君在黄山亦一松，莫教化石存榾柮。一松孤作老人峰，秦汉来封久不屑。卧龙复有扰龙好，缭绕数峰出巀嵲。一松飞作天生桥，一松倒生更奇谲。烦君添作四松图，置我松间长用拙。

哀江南赋序拼音解读：

cán āi yán zhī huáng 。tīng yán shēng què wài ，mì yǔ fēng páng 。yóu jì róu yún lí mèng ，nì zhī chún xiāng 。yī bǎo sè ，rú rén zhǎng 。fèng chéng nán 、qiū qīn xiāo liáng 。hèn xiè duǒ huán huā ，níng bīng lèi jiǔ ，qīng bié tà yáo niáng 。jiē piāo bó ，fú jiāng xiāng 。zèng huí wén jǐn zì ，shǎo nián shū kuáng 。shuí qiǎn jiāo chōu xīn juàn ，ǒu lián sī liàng 。bēi ruò xù ，huái yī sāng 。wèn kōng liáng 、yàn ní cún wáng 。wù shí shàng sān shēng ，wú gōng xiè láng chūn cǎo xiāng 。
xīn fēng dà guó jù lù zhǔ ，jù lù wéi shuí dà jiā nǚ 。
hú biān dǎo shù yù wéi chá ，shù dǐ máo yán lù bàn xié 。jī hè chì hán fēi bú qù ，bàn rén jiān lì kàn méi huā 。
háng lù nán ，guī qù lái ！
□fǔ qīng qiū yì dì kāi ，tiān yí míng yuè guò sū tái 。háng zhuāng pāi sāi wéi shī juàn ，zǔ zhàng yīn qín fù jiǔ bēi 。cái dà biàn yīng huáng gé qù ，zhèng fán xū dài xiù yī lái 。xuán zhī bié hòu xiàng sī chù ，jí mù zhǎng kōng yàn yǐng huí 。
huáng shān shān shàng duō guài sōng ，bàn shēng shí sǔn bàn fú róng 。fú róng shí sǔn yì sōng biàn ，yǒu yī bú biàn wéi wò lóng 。lóng běn wú xíng yǐ shén huà ，zhēn xíng wǎng wǎng yǔ sōng tóng 。lóng zhī yǐn zhě dàn gāo wò ，rén bú jiàn lóng jiàn rán wēng 。rán wēng lín jiǎ duō nù jué ，kē rú cāng tóng zhī qū tiě 。yǐn gēn shí zhàng shǐ zuò gàn ，gàn suī qiān nián sì méng niè 。pī lì héng jiāng yǎn gài qīng ，jiāo chī zhēng xiàng lún qūn jié 。yè guāng yǒu huǒ chū kōng xīn ，rì zhì duō gāo liú duàn jiē 。yī zhī yī gàn yī chǐ huò ，qiú xìn qiě fù yī yán xué 。shān sēng xiě tú yí wǒ kàn ，wáng zǐ zuò gē hán qī yān 。chǐ cùn dé kōng zì pán jué ，zòng héng chuān tǔ kǔ jī xiè 。é é qiān chǐ nǎi wú shì ，xìng yīn qí chǒu miǎn cuī shé 。wǔ liè duǎn duǎn shǎo bō tāo ，shēng sì fēng léi chù wèi xiè 。kǔ xīn ài cǐ yī shù guài ，zì shǎo mó suō zhì dà dié 。pán shān shàng yǒu zūn zú cún ，zhī lí nǎi shì guǐ shén shè 。yōng zhǒng hé xū guī jǔ zhōng ，fǔ kē qiě xǐ xīn zhēng jué 。suī rán jiǔ diàn fēi ní pán ，chēng chū dān yá zuò yí jié 。shí pò tiān jīng zì xiǎo shí ，hòu diāo píng ěr cún gū niè 。běn shì xuān huáng xī suǒ zhǒng ，píng zé zhì jīn zhà míng miè 。dāng nián qiě zhàn qiě xué xiān ，shuāng gēn liú dé xuán huáng xuè 。guàn gài pō yòng zhū shā quán ，zī rùn wēi níng tài gǔ xuě 。fú qiū wú lì zhì jū luán ，róng chéng yǒu yì yǐn liáo jué 。huáng shān zhū sōng cǐ zuì gǔ ，ér sūn wàn wàn dān tái liè 。wò zhě tiān yuān zì gāo shēn ，lì zhě dòng liáng jiǔ diān juě 。jun1 zhǐ cǐ sōng wéi yǔ shòu ，yì zài bú cái néng bié xiè 。lóu yǐ pín róng shí fú líng ，téng luó yī rèn wéi guā dié 。sōng huáng luò dì chéng gǔ tái ，sōng zǐ mǎn tiān dī kě zhuì 。jun1 zài huáng shān yì yī sōng ，mò jiāo huà shí cún gǔ duò 。yī sōng gū zuò lǎo rén fēng ，qín hàn lái fēng jiǔ bú xiè 。wò lóng fù yǒu rǎo lóng hǎo ，liáo rào shù fēng chū jié niè 。yī sōng fēi zuò tiān shēng qiáo ，yī sōng dǎo shēng gèng qí jué 。fán jun1 tiān zuò sì sōng tú ，zhì wǒ sōng jiān zhǎng yòng zhuō 。

※提示：拼音为程序生成，因此多音字的拼音可能不准确。

哀江南赋序相关翻译

②平野：平坦广阔的原野。江：长江。大荒：广阔无际的田野。
②结轸：停车。轸，车箱底部的横木，亦作车的代称。迥瞰：远望。

哀江南赋序相关赏析

中唐诗人窦巩有《南游感兴》七绝云：“伤心欲问前朝事，唯见江流去不回。日暮东风青草绿，鹧鸪飞上越王台。”而窦诗显然又源于李白的《越中览古》：“越王勾践破吴归，义士还家尽锦衣。宫女如花满春殿，只今唯有鹧鸪飞。”本曲的前五句，化用窦巩的诗意，而“鹧鸪啼处”云云，则明显地流露出了霸业不存、风流事散的兴亡之感。倪瓒生活在元代的中晚期，无所谓遗民思想，曲中的“前朝事”是将越王台沿经的历史一网打尽，并不专指宋朝；但历史的盛衰、岁月的无情，一样会引起怀古者的“伤心”。窦诗是“伤心欲问前朝事”，而小令却“伤心莫问前朝事”，一字之差，绝望和无奈的感情色彩就表现得更加强烈。

作者介绍

胡持 胡持，字元克，一字公操，婺源（今属江西）人。孝宗隆兴元年（一一六三）进士，授鄱阳主簿。历上元丞，南康军签判。事见明弘治《徽州府志》卷八。