燕歌行二首·其二

燕歌行二首·其二原文：

桃花红杂柳花飞，水软波柔碧四围。五尺短绳孤棹艇，小儿欢曳鳄鱼归。
妖蛮窃弄荒山里，廉城西畔风尘起。提兵将校岂无人，一夕弗严成偾事。犬羊突入纵抢攘，男妇奔走何仓皇。城头迎刃势破竹，驱逐执掠纷成行。陈公夫妇头双白，老袖龙钟遭险厄。赎金不至命须臾，义气横膺无惧色。伉俪相看但泪垂，宁死不愿生分离。飞魂暗结千里恨，惟有青天白日知。鹤塘之坡揭华表，双义名高死非夭。同时罹患半乡人，死者何多闻者少。君不见古来寿域高倚天，金汤不用土木捐。民无兵死恒晏然，安得此域如当年。
历阳崔太守，何日不含情。恩义同钟李，埙篪实弟兄。光尘能混合，擘画最分明。台阁仁贤誉，闺门孝友声。西方像教毁，南海绣衣行。金橐宁回顾，珠簟肯一枨。只宜裁密诏，何自取专城。进退无非道，徊翔必有名。好风初婉软，离思苦萦盈。金马旧游贵，桐庐春水生。雨侵寒牖梦，梅引冻醪倾。共祝中兴主，高歌唱太平。
侧寒斜雨，微灯薄雾，匆匆过了元宵。帘影护风，盆池见日，青青柳叶柔条。碧草皱裙腰。正昼长烟暖，蜂困莺娇。望处凄迷，半篙绿水浸斜桥。孙郎病酒无聊。记乌丝醉语，碧玉风标。新燕又双，兰心渐吐，嘉期趁取花朝。心事转迢迢。但梦随人远，心与山遥。误了芳音，小窗斜日对芭蕉。
使君昔隐灊川曲，惯逐山樵伐云木。一从去作宪幕宾，长忆灊川好林谷。灊川之东山插天，中有峭壁何崭然。寒光夜接九华雪，秀色日射峨眉烟。褚君妙笔世稀有，为写兹图传不朽。山气清含五粒松，江光绿浸三春柳。长裾曳杖为何人，从以樵斧方逡巡。层峰正隔秋浦水，仙境似与柯山邻。山回峰转愁欲暮，斸药携琴更深去。林路时冲虎豹过，湍崖暗激蛟龙怒。此图此景何清奇，疑是当年亲见之。采芝南岭去已远，濯足东涧来何迟。只今却上青霄立，斩伐芟夷乃其职。卷曲宜刊恶木枝，乔修要简良材植。人生穷达焉可期，云中樵者非君谁。会稽太守自结驷，王屋山人方看棋。功名时来信所遇，伐木丁丁为君赋。他年持斧绣衣行，还忆灊川卧云处。
叶暗前朝雨，花飞昨夜风。空山人不见，春在绿阴中。

燕歌行二首·其二拼音解读：

táo huā hóng zá liǔ huā fēi ，shuǐ ruǎn bō róu bì sì wéi 。wǔ chǐ duǎn shéng gū zhào tǐng ，xiǎo ér huān yè è yú guī 。
yāo mán qiè nòng huāng shān lǐ ，lián chéng xī pàn fēng chén qǐ 。tí bīng jiāng xiào qǐ wú rén ，yī xī fú yán chéng fèn shì 。quǎn yáng tū rù zòng qiǎng rǎng ，nán fù bēn zǒu hé cāng huáng 。chéng tóu yíng rèn shì pò zhú ，qū zhú zhí luě fēn chéng háng 。chén gōng fū fù tóu shuāng bái ，lǎo xiù lóng zhōng zāo xiǎn è 。shú jīn bú zhì mìng xū yú ，yì qì héng yīng wú jù sè 。kàng lì xiàng kàn dàn lèi chuí ，níng sǐ bú yuàn shēng fèn lí 。fēi hún àn jié qiān lǐ hèn ，wéi yǒu qīng tiān bái rì zhī 。hè táng zhī pō jiē huá biǎo ，shuāng yì míng gāo sǐ fēi yāo 。tóng shí lí huàn bàn xiāng rén ，sǐ zhě hé duō wén zhě shǎo 。jun1 bú jiàn gǔ lái shòu yù gāo yǐ tiān ，jīn tāng bú yòng tǔ mù juān 。mín wú bīng sǐ héng yàn rán ，ān dé cǐ yù rú dāng nián 。
lì yáng cuī tài shǒu ，hé rì bú hán qíng 。ēn yì tóng zhōng lǐ ，xūn chí shí dì xiōng 。guāng chén néng hún hé ，bò huà zuì fèn míng 。tái gé rén xián yù ，guī mén xiào yǒu shēng 。xī fāng xiàng jiāo huǐ ，nán hǎi xiù yī háng 。jīn tuó níng huí gù ，zhū diàn kěn yī chéng 。zhī yí cái mì zhào ，hé zì qǔ zhuān chéng 。jìn tuì wú fēi dào ，huái xiáng bì yǒu míng 。hǎo fēng chū wǎn ruǎn ，lí sī kǔ yíng yíng 。jīn mǎ jiù yóu guì ，tóng lú chūn shuǐ shēng 。yǔ qīn hán yǒu mèng ，méi yǐn dòng láo qīng 。gòng zhù zhōng xìng zhǔ ，gāo gē chàng tài píng 。
cè hán xié yǔ ，wēi dēng báo wù ，cōng cōng guò le yuán xiāo 。lián yǐng hù fēng ，pén chí jiàn rì ，qīng qīng liǔ yè róu tiáo 。bì cǎo zhòu qún yāo 。zhèng zhòu zhǎng yān nuǎn ，fēng kùn yīng jiāo 。wàng chù qī mí ，bàn gāo lǜ shuǐ jìn xié qiáo 。sūn láng bìng jiǔ wú liáo 。jì wū sī zuì yǔ ，bì yù fēng biāo 。xīn yàn yòu shuāng ，lán xīn jiàn tǔ ，jiā qī chèn qǔ huā cháo 。xīn shì zhuǎn tiáo tiáo 。dàn mèng suí rén yuǎn ，xīn yǔ shān yáo 。wù le fāng yīn ，xiǎo chuāng xié rì duì bā jiāo 。
shǐ jun1 xī yǐn qián chuān qǔ ，guàn zhú shān qiáo fá yún mù 。yī cóng qù zuò xiàn mù bīn ，zhǎng yì qián chuān hǎo lín gǔ 。qián chuān zhī dōng shān chā tiān ，zhōng yǒu qiào bì hé zhǎn rán 。hán guāng yè jiē jiǔ huá xuě ，xiù sè rì shè é méi yān 。chǔ jun1 miào bǐ shì xī yǒu ，wéi xiě zī tú chuán bú xiǔ 。shān qì qīng hán wǔ lì sōng ，jiāng guāng lǜ jìn sān chūn liǔ 。zhǎng jū yè zhàng wéi hé rén ，cóng yǐ qiáo fǔ fāng qūn xún 。céng fēng zhèng gé qiū pǔ shuǐ ，xiān jìng sì yǔ kē shān lín 。shān huí fēng zhuǎn chóu yù mù ，zhú yào xié qín gèng shēn qù 。lín lù shí chōng hǔ bào guò ，tuān yá àn jī jiāo lóng nù 。cǐ tú cǐ jǐng hé qīng qí ，yí shì dāng nián qīn jiàn zhī 。cǎi zhī nán lǐng qù yǐ yuǎn ，zhuó zú dōng jiàn lái hé chí 。zhī jīn què shàng qīng xiāo lì ，zhǎn fá shān yí nǎi qí zhí 。juàn qǔ yí kān è mù zhī ，qiáo xiū yào jiǎn liáng cái zhí 。rén shēng qióng dá yān kě qī ，yún zhōng qiáo zhě fēi jun1 shuí 。huì jī tài shǒu zì jié sì ，wáng wū shān rén fāng kàn qí 。gōng míng shí lái xìn suǒ yù ，fá mù dīng dīng wéi jun1 fù 。tā nián chí fǔ xiù yī háng ，hái yì qián chuān wò yún chù 。
yè àn qián cháo yǔ ，huā fēi zuó yè fēng 。kōng shān rén bú jiàn ，chūn zài lǜ yīn zhōng 。

※提示：拼音为程序生成，因此多音字的拼音可能不准确。

燕歌行二首·其二相关翻译

④衰病：衰弱抱病。耗：无，尽。赖:幸亏。群公:指同时主持考试者如范仲淹、王安石、梅尧臣等人。识鉴：能赏识人才、辨别是非，一作“鉴裁”，又作“择鉴”。
②荦确：怪石嶙峋貌，或者坚硬貌。铿然：声音响亮貌。

燕歌行二首·其二相关赏析

作者的出场是飘然而至的。“扫却石边云”，古人以为云出石中，故以“云根”作为山石的别名，这里无疑是指夜间岩壁旁近的雾气。作者袍角“扫却”了它们，那就几乎是擦着山石而疾行，也不怕擦碰跌绊，这其间已经透出了作者的酒意。下句“醉踏松根月”，则明明白白承认了自己的醉态。“松根月”是指地面靠近松树树根的月光，明月透过松树的荫盖，落到地上已是斑斑驳驳，作者专寻这样的“月”来“踏”，这就显出了他脚步的趔趄。这样的大醉急行，是很难坚持到底的。果然，他仰面朝天躺倒在地，起初还能瞥望“星斗满天”，随后便将外部世界什么也不放在心上，酣然高眠，“人睡也”。

作者介绍

饶延年 （1150—1230）抚州崇仁人，家于临川，字伯永，号寿翁，一作止翁。师陆九渊，淹贯经学，旁究律历、方舆、技数之书。九渊、真德秀皆称之。笃信自守，隐居不仕。以避寇难卒于金陵。